Yalnız Ölüm Temizlikçisi

                Arada öldürüp ruhumu,
                Ya da bazen, ölüme terk edip;
                Sonra tütsülerle dualarla
                Temizlerim kalıntılarını.

Yalnız ölüm temizlikçisi, yüzünde gaz maskesi,
Çünkü ağırdır kokusu ölümün, ağır kimyasallar,
Yalnız ölüm temizlikçisi, tek kullanımlık tulumuyla,
Temizler evimi, ölü sinekler, kurtlar…
“Başı şuraya düşmüş olmalı, bak beden kalıntıları…”
“Tam ne zaman öldü acaba, takvim saat?”
“Bu çekmecede fotoğraflar var, bak gülüyormuş.”
“Titiz biri olmalı, düşmüş kalkamamış.”

Yalnız ölüm temizlikçisi, gözünde hüzün,
Çünkü ağırdır kokusu ölümün, korkusu değil.
Kanepeler taşınır, döşeme sökülür.
Sıva, boya… derken, ev yeni gibi.

Ev yeni gibi, kalıntılarını temizledim ruhumun,
Yine de yeni ruh gelmez ama… eskinin yıkanmışı.
Tütsülerle, dualarla… Bir kolide kimlikler, mektuplar, fotoğraflar…
Ben yalnız ölüm temizlikçisi… Ruhumu terk ederim ölsün. Bazen öldürürüm hatta…
Sonra pişmanlık… Bir küçük ayin, tütsüler, dualar…
Bir kolide hatıralar eski hayatlarımdan...

Bir kavanozda ruhumun külleri…
Küllerden dirilmek, uzak hayal,
Tütsülerle, dualarla defnetmek kolay.
Cenaze törenimde bir başıma,
Orada tekrar ölsem kim bulacak, ne zaman?
Yine kalkıp kendim mi temizleyeceğim, ruhumun kalıntılarını?

Küller gömülür ve üzerine bir taş.
Tekrar dirilemesin küllerinden.

Hüdayi Can
Çankırı, Aralık 2019