MESNEVİ DERKENARLARI 1-4

I

/ giriş /

Dinle ey Sırfâş,

Gönül aynan sırrını açmıyor,

            çünkü tozlar içinde,

                        pak değil.

Karla, buzla donmuş; donar, dondurur...

kar suyuyla yunmamış yazık,

                        ak değil.

Ne kirden âri, ne süsten,

süslü evin konuğu

                        Hak değil.

... Oysa soyunsan âriyet sıfatlardan,

Nammış, admış, neymiş...

silsen gönül aynanı, arıtsan,

gün gibi ışırdı belki.

... Yayını katı germe Sırfâş,

okun uzak düşmesin.

Bilsen O,

            gönlünden ırak değil.

II

/serencam/

Aman, başıma yıktılar evimi,

işte duvarlar; kum, çakıl, kirişler...

yardım edin dostlarım,

evim yıkıldı…

Söyleyin,

niçin başımda bu işler?

- Define için a ahmak,

Evin temelinde define,

bak o define evini

            kaşane kıldı.

*

Havzumun suyunu kestiler, bak,

dibi çamur, yosun...

- Temizlemek için ahmak,

Bak şimdi su berrak,

havuz arınsın ki suyla

            parlak olsun.

*

Şimdi de tenimde bir neşter,

yaralar canımı, gelir, gider...

- Oku çıkarmak için o şaşkın,

temreni yüreğe yeter.

*

Böyledir işleri Hakk'ın,

tohum toprak altında gizlenmeden,

ne çiçek açar,

ne meyve verir.

İnsan ne ki? Su ve toprak,

kili ateşle pişirir Hak.

III

/ambar faresi/

Azığım tükenmiş usta,

delinmiş ambar.

Hangi ambar faresinin işi ki,

taneler akar da akar.

Kırk yıllık amel

hani, nerede?

Amel sandığım emel,

sıralı zamanın tuzağı mı?

Bu efsunlu panayır,

Samiri'den mi kalma,

altın buzağı mı?

Ambarımı sağlam çak usta,

rûzigâr sızmasın tahtaların arasından;

karınca bile

                        çalamasın buğdayımı,

değil sıçan.

IV

/gölge avı/

Ok atarsın kuşun gölgesine,

hiç avlanır mı gölgeler?

Kuş bulutların üstünde,

mavi göğü hangi ok deler?

Gölge avladın bir ömür,

her gün bir ok,

                        boşalmış sadağın.

Şimdi melul, mahzun

                        duruyorsun önünde,

                        bir sarp, aşılmaz dağın.

Avlanacak kuş desen

                        uçtu gitti,

başının üzerinden.

Sen yerin oğlu,

            gözün gölgelerde...

bir kez göğe bakmadın ki

                        ıskalamanın kederinden.