EV

Sevinçlerle serpildi ev,

Kederler çizgiler olup kondu yüzüne.

Ne evler doğurdu sonra,

Kimi akıl evi, kimi arının evciği,

Kiminin sakini laf eviydi,

Mutlu kırklılar vardı kiminde…

Yaşlı evin oğulları

Konacak dal aradı yakında,

Kimi bir kovuk bulup girdi nihayet,

Kimi göçer durur hep.

Yılda bir kaç gün eski günlerini yaşar yaşlı ev,

Hüzünlü de olsa,

Neşeyle serpilir aydınlık yüzü,

Oğulların anısıyla gönenir.

Kalan günler içine kapanık,

Şafak sayar.

Belki de “ol bir bahar”a,

Kırkı dolacak

Hak evine yetecek.

2006