TÜVELEY

Sen ey tüveley, rüzgarların girdabı

Savruldu hayallerimiz, hatıralarımız

Savruldu önünde çer çöp misali…

Ki hangi kavak yelleri estiyse başımızda

Hangi karayel, poyraz, lodos, meltem

Ve nice bora savurduysa,

Nice sam yeli kavurduysa ömrümüzü

Sen onların çocuğusun.

Rüzgar ektik gönüllere fırtına biçtik,

Öfkelerimizi süzdük kalbimizden

Sen doğdun

Ve sen, ey tüveley, ruhumuzun girdabı

Ne kadar da mahirsin dağıtmada harmanlarımızı

İyi günlerimizi, küçük sevinçlerimizi, “gözün aydın”larımızı

Selamınla darman duman gönül çekmecelerimiz

-selamın silm getirmedi hiçbir zaman-

Nerelere savurdun kavak yellerimizi,

Artık birleştiremez miyiz ellerimizi?..

Ve hatta tatlı kavgalarımızı, küçük cedellerimizi

Savurdun ey tüveley atmosferin bilinmez katmanlarına

Ve savrulduk dört yana

Doğu, batı, güney, kuzey

Ve sen ey,

Lümmemizin izdüşümü,

Ruhumuzun girdabı

Hilkat çamurumuzun

Ömür ağacımızın türabı

Ve ey, ve ey, ve ey…

Veyl sana tüveley!

18 Temmuz 1998